Dün sevgili arkadaşım Keriman aradı.
"Yarın sana geliyorum... Yok en iyisi Kahve Dünyasında buluşalım, oradan seni yemeğe götüreceğim."
Aslında bir iki gündür ağzımın tadı yok. Bir gün önce yazdığım gibi Eylül sıkıntısı yaşıyorum. Bize gelse evde otursak konuşsak dertleşsek.. Bu fikrimi söylediğimde itibar etmedi.
Kahve Dünyasında buluştuk. İki aydır görüşmüyoruz, zayıflamış ama gözleri ışıl ışıl. Kahvelerimizi içtikten sonra Midpoint'e geçtik. Dört peynirli pizza eşliğinde dört bir taraftan konuştuk, anlattık.
Bazen dostluklar hiç anlaşamayacağını düşündüğün kişilerle olur, bizim ilişkimiz de bu şekildeydi. Bundan 27 yıl evvel eşlerimizin arkadaşlığı vasıtasıyla tanıştığımızda bilmiş bilmiş halleri, Edebiyat öğretmeni olduğunu hemen anlayacağınız şekilde kelimeleri vurgulayarak konuşması rahatsız etmiş. "Ben bu kadınla hayatta anlaşamam." demiştim. Oysa geçen bunca yıl içinde hiç küsmeden, birbirimizi kırmadan bu zamanlara geldik.
Bazen bir iki sene görüşmediğimiz oldu, bazen haftalarca birbirimizi aramayız, ama her defasında sanki dün ayrılmışız gibi dostluğumuz devam eder.
Yemeği özellikle uzattık, konudan konuya atladık. Yeni evlenen oğlundan, kızının minik bebeği Alin'den, Armutlu'ya taşınmasından. Benim kızlardan bahsettik.
Nasıl iyi geldi anlatamam.
Yarın Sapanca'ya gideceğim, okullar açılmadan bir iki gün kalıp döneceğim.
Bana müsade..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder