NE UMDUK NE BULDUK

Yirmili yaşlarımın başında sevgili arkadaşım Tülay ile çalıştığımız şirkette öğlen paydoslarında evlilikle ilgili hayaller kurardık. 

Tülay güzel bir kızdı ve çok güzel giyinirdi. Makyajsız dolaşmaz, süslü takılar takar, uzun ojeli tırnakları ile kadın erkek herkesin dikkatini çekerdi.

Bense onun tam zıttı makyaj yapmaz, takı takmaz, sade renkleri tercih ederdim. O sigara içer ben içmezdim. O flörtü sever ben cesaret edemezdim.

Ama nasıl oluyorsa birbirimizle çok iyi anlaşırdık. Sadece iş günleri değil hafta sonları da mutlaka görüşürdük.

Bazı hafta sonları  İstanbul'a akrabalarına giderdi. Bense köye akrabalarıma.

İkimizde çok okurduk ama benim okuma sevgim her şeyin üstündeydi. Aldığım kitapların haricinde kasabadaki kütüphaneden de yararlanırdım.

Ona yakıştırdığımız hayal İstanbul'da bir iş adamı ile evlenecek, lüks arabalarda gezecek, şaşalı yaşayacaktı. Zaten onun payına başka bir hayal de yakışmazdı.

Benim hayalim biraz daha romantik gibiydi. Yine Sapanca gibi bir kasabada ya da yemyeşil bir vadide önünde kocaman bir verandası olan küçük bir dağ evinde yaşamayı, kitaplarla kaplı büyük bir salonda masa başında roman yazan bir adamı hayal ederdim. Adamın yüzü hep gölgede kalır o hayale bir yüz ekleyemezdim ama yazan ve okuyan biri ile evlenmenin hayalini kurardım.

Kader bize hayallerimizin dışında yollar açtı. 

Ben İstanbul'da yaşayan bir İş adamı ile evlendim, arkadaşımın hayaline yakın   bir yaşantım oldu. Sonra arkadaşım köyde yaşayan tarlası bahçesi olan birini sevdi ve onunla evlendi.

Bizim hayaller yarım kaldı.

Derken..

Aradan uzun yıllar geçti. Yıllar önce bizim hayallerimizi dinleyen melekler nasıl olduysa beni hatırladı.

Şimdi kitaplığıma benim almadığım başka kitaplar eklendi.  Salonumdaki masanın önünde altıncı kitabı için notlar tutan, yazar desem asıl mesleğine haksızlık edeceğim güzel bir adam var.  Varsın vadiye bakan evim de olmayıversin.

..
Bazen kurduğumuz hayaller çocukça gelir, güler geçeriz.
Bazen hayallerimizin gerçekleşmesi için 28 sene bekleriz.