BELKİ İŞE YARAR

Annemin evinde her zamanki konuşmaları yapıyoruz.

"Bütün dolaplar tıka basa dolu. Anne neden eskileri atmıyorsun"

Cevap her zamanki gibi aynı.

"Belki işe yarar"

İkinci dünya savaşının ülkedeki kıtlık dönemini yaşayan annemin jenerasyonu  için evdeki bir poşetin bile işe yarayacağı düşüncesi hakim. İlaç paketi bitmiş yenisini almış fakat eski paket de ilaç kutusunda boş olarak duruyor. Kartonu ile sobayı tutuşturacakmış.

Plastik yoğurt kapları, takımı bozulmuş porselenler, kırıla kırıla iki tane kalmış fincan altı, eski yastık kılıfları, kapağı kırılmış tencereler, eskimiş  tavalar...

Her şey bir yerlerde muhafaza ediliyor." Belki işe yarar" düşüncesiyle.

Biz iki kardeş her yıl annemden gizli gereksiz şeyleri çöp poşetlerine koyar atarız. 

Temizlik yaparken yanımdan ayrılmıyor. Geçen yıl o fark edene kadar çöp poşetine bir sürü ıvır zıvır atmıştık, bu arada sevdiği bir terliğin tekini de  çöpe atmışız. O yüzden bu sefer temkinli. Her koltuğun kanepenin üzerinde örtü var, her yerde paspas. Nereye el attıysam "Atma onu belki işe yarar" dedi. Sonunda pes ettim.

Sapanca en güzel  bahar günlerini yaşıyor. Herkes ya evinin bahçesinde, ya da balkonda. İnsanlar alçak sesle konuşmayı pek sevmiyor. Bu yüzden herkesin özel hayatı ortada. Karşıdan bir kadın oğluna bas bas bağırıyor.   Biri küfür ediyor. Biri eşine sesleniyor;" İki gözümün hiçbiri ne yemek yaptın." Her şey iç içe..

Belediyenin ilan megafonları konuşmalarımızı bile engelliyor. Bu ilanlardan en çok ölüm haberleri dinleniyor. Hafta sonu olduğu için yakın mekanlarda oturanlar burada yaşayan akrabalara ziyarete gelmişler.

Herkes birbirine "Hoş geldin" diyor.

Bana da kızlarım için yorum yapanlar oldu."Ortancası aynı sen.." Herhalde yani..

Uzun zamandır yapmadığım bir şeyi yaptım. Evimizin arkasındaki erik ağacına çıkıp çocuklara erik topladım.

İnsanda yaşlanmayan tek şey ruh olsa gerek. Beden ne kadar eskise de ruh hep genç kalıyor. Ağaca çıkana kadar  "yaparım " diye düşünüyordum, fakat ağaçtan indikten sonra sarf ettiğim efordan dolayı bir süre kendime gelemedim.

Annemin bizler için yaptığı etli lahana dolması, sütlaç  ve bizim yörede kaldırek denilen ama başkalarının ne isim taktığını bilmediğim yemeği yemek bile Sapanca'ya gitmek için yeterliydi.

Şair Her ne kadar Ankara için demiş olsa da ben Sapanca'ya uyarlayarak bitireceğim.

Sapanca'nın en güzel tarafı İstanbul'a dönüşüymüş..

Bu arada kızlarımın anneler günü hediyesi aldığım en güzel hediyelerden biriydi. Hiç üşenmemiş bana albüm hazırlamışlar. Albüme sevdiklerimle resimlerimi koymuşlar ve yazılar yazmışlar.

Kızlarımdan dolayı çok şanslıyım..