KOMŞULAR

Yaşadığım kasabada komşuluk diye bir terim yoktu. Çünkü evimize yakın oturan hemen herkes bir şekilde akrabamız oluyordu. Uzak akraba veya  yakın akraba..

 Başka sokakta veya mahallede oturan ve evlerinin önünden geçerken dayak yediğimiz çocukların anne ve babalarını komşu olarak bilirdik. Mahallemizin dışında dayak yediğimiz çocukları kendi mahallemizde kıstırdığımızda bizi yakalayan büyüklerimiz '' Yapma evladım.. Komşu çocuğu dövülürmü'' derlerdi.

80'li yılların sonunda evlenip İstanbul'a yerleşince apartman ile tanışıp komşuluk kavramını öğrendim. İlk zamanlar her ne kadar sancılı bir durum olduysa da komşularımı hep sevdim. Sancılı diyorum çünkü bahçeli, tek katlı bir evde 25 yıl geçirmiş biri olarak astığım temiz çamaşırların üst komşumun silkelediği halıdan kirleneceğini bilememiş, balkonda kahvaltı yaparken üst kattaki komşumun çiçeklerini aynı saatte suladığından habersiz masamın çamur içinde kalacağını kestirememiştim.. Aslında ben şanslı azınlıktandım. Bina aileye aitti ve bizden başka herkes kiracıydı. Düşünsenize ya  biz değil de üst komşum ev sahibi olsaydı..

Yine de yaşadığım  mağduriyetlerden sonra apartman hayatına alıştım. Çamaşırlarımı gecenin bir vaktinde asıp sabah erkenden topladım. Balkonda kahvaltıyı üst komşumun çiçek sulama ritüelinden sonra gerçekleştirdim.

Sonraki yıllarda başka semtlerde farklı komşularım oldu. Hele 16 yıl önceki evime sadece komşumu ilk görüşte çok sevdiğim için taşındım ve yıllardır dostluğumuz devam ediyor.

Başka bir komşum ile tanışmamız çok ilginç. Bir pazar günü kapımızın önünden gelen seslerle dışarıya çıktık. Kapımızın önündeki su borusu patlamış, komşumuz olan çift ellerinde bezlerle suyun bizim eve girmesini önlemeye çalışıyorlar. Pazar günleri pek evde olmadığımız için zile de basmamışlar. Bu ince davranışlarından çok etkilenmiştik. Sonraları o kadar iyi anlaştık ki bazen küçük kızımın gece uykusuzluklarını  duyarlar gecenin bir yarısı gelip alırlardı bizden.''Biraz dinlenin çocuğa biz bakalım '' diye.

Ne mutlu ki tartıştığım hiç komşum olmadı. Ya bana denk gelmedi, ya da şanslıydım diyeyim.

Şimdi iki yıldır oturduğum evde komşularımı henüz tanımıyorum. Taşındığımdan bu yana hangi komşumdan geldiğini bilemediğim bir tadilat sesi o kadar bezdirdi ki sormayın.  Günün herhangi bir saatinde bir matkap sesi veya çekiç sesi mutlaka duyuluyor. Anlamadığım şey bir apartman katında aylarca sürecek bir tadilat ne olabilir.

Evin içine aynı tarzda bir başka ev bile yapsalar bu kadar sürmezdi eminim.

Aslında ilginç teorilerim var. Üst katlarda bir komşum evini işkence odası haline getirdi. Bu matkap sesi de  kurbanlarına uyguladığı işkencenin bir parçası.

Ya da komşum yap-boz oyunlarından hoşlanıyor, birkaç ayda yaptığı her şeyi bozuyor tekrar yapıyor..

Ya da evin yaramaz çocuğu matkap sesinden başka bir sesle uyumuyor..

Artık merak etmiyorum. Hatta bu seslere alışmaya mı başladım ne?

En azından  ''Yetişin Komşularrr'' ile başlayan bir bağırış sesi duymadığıma şükrediyorum.